ΑΛΕΞΗΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ - ΕΥΔΟΚΙΑ [1971]

Αλέξη Δαμιανού - Ευδοκία [1971]

Πρώτη προβολή: 21 Σεπτεμβρίου 1971 (Ελλάδα)

Διάρκεια: 92´

Προέλευση: Ελλάδα

Γλώσσα: ελληνική

Πρωτότυπος Τίτλος: ΕΥΔΟΚΙΑ

Μεταγενέστεροι Τίτλοι: ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ (ΤΟ)

Τίτλοι με λατινικούς χαρακτήρες: EVDOKIA

Χρονιά Παραγωγής: 1971

Σκηνοθέτης: ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΑΛΕΞΗΣ

Είδος: ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ

Σενάριο: ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΑΛΕΞΗΣ

Δ/ντής Φωτογραφίας: ΜΑΓΚΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Μοντάζ: McCARTHY MATT

Ηχολήπτης: ΔΕΣΠΟΤΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ, ANSCOMBE TONY

Ενδυματολόγος: ΑΝΔΡΕΑΔΟΥ ΤΖΟΥΛΙΑ

Μουσική Σύνθεση: ΛΟΪΖΟΣ ΜΑΝΟΣ

Βοηθ. Σκηνοθέτη: ΠΑΠΑΣΤΑΘΗΣ ΛΑΚΗΣ, ΖΕΡΒΟΣ ΝΙΚΟΣ

Βοηθ. Δ/ντή Φωτογραφίας: ΑΛΕΞΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΕΡΟΝΤΗΣ ΕΡΡΙΚΟΣ

Μακιγιάζ: ΑΝΔΡΕΑΔΟΥ ΤΖΟΥΛΙΑ

Οπερατέρ: ΑΛΕΞΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΕΡΟΝΤΗΣ ΕΡΡΙΚΟΣ

Δ/ντής Παραγωγής: ΣΤΑΜΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Παραγωγή: KATAMOR PROCUCTIONS, ΠΟΡΕΙΑ

Παραγωγός: ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΑΛΕΞΗΣ, ΚΑΡΑΣΑΚΑΛΗ ΑΡΤΕΜΙΣ

Χρώμα: ΕΓΧΡ.

Ήχος: ΗΧΟΣ

Ηθοποιοί: ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΑΡΙΑ, ΑΓΑΓΙΩΤΟΥ ΚΟΥΛΑ, ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΖΟΡΜΠΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΡΟΥΣΣΟΣ ΠΑΥΛΟΣ, ΔΟΥΛΓΕΡΑΚΗΣ ΝΤΙΝΟΣ, ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΣ ΝΑΣΟΣ, ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΠΥΡΟΣ, ΣΑΒΑΤΙΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΡΗΓΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΜΠΡΑΟΥΔΑΚΗ ΕΛΠΙΔΑ, ΑΚΡΙΤΑ ΓΙΟΥΛΙΚΑ

Η Ευδοκία είναι ελληνική ταινία του 1971. Κέρδισε βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και έγινε διάσημη για το μουσικό θέμα της, ένα ζεϊμπέκικο που έγραψε ο Μάνος Λοΐζος, που πλέον θεωρείται κλασικό.

Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Αλέξη Δαμιανού. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Γιώργος Κουτούζης, Μαρία Βασιλείου, Χρήστος Ζορμπάς και Κούλα Αγαγιώτου.

Σύνοψη της υπόθεσης:

Ένας λεβεντόκορμος και μπρούτος λοχίας, ο Μπάσκος (Γιώργος Κουτούζης), γνωρίζει σε μια ταβέρνα μια μοναδικής ομορφιάς και ζωικότητας πόρνη, την Ευδοκία (Μαρία Βασιλείου) και την ερωτεύεται. Εκείνη τον ξεχωρίζει απ’ τους άλλους άντρες κι αρχίζει να κάνει παρέα μαζί του, αλλά ο προστάτης κι αγαπητικός της (Χρήστος Ζορμπάς) αντιδρά βίαια. Ο σύντομος ερωτικός δεσμός των δύο νέων οδηγείται σε ποικίλες αμφιταλαντεύσεις. Όταν όμως ο λοχίας απολύεται και είναι έτοιμος να ριχτεί στη μάχη της ζωής, ο προστάτης της Ευδοκίας και οι φίλοι του επανέρχονται, τον ξυλοκοπούν και του παίρνουν την κοπέλα για να συνεχίσουν να την εκμεταλλεύονται.

Πλοκή

Σε μία μικρή επαρχιακή πόλη της Βόρειας Ελλάδας, ο λοχίας Πεζικού Γιώργος Μπάσκος (Γιώργος Κουτούζης) θα γνωρίσει την Ευδοκία (Μαρία Βασιλείου), μία πόρνη. Οι δυο τους ερωτεύονται κεραυνοβόλα και παντρεύονται. Αλλά ο συντηρητισμός της επαρχίας, οι κατεστημένες αξίες, το κοινωνικό σύστημα και οι προκαταλήψεις δυσκολεύουν τη ζωή τους. Η απόπειρά τους να αντιμετωπίσουν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων αποτυγχάνει και συντρίβεται, όπως στις αρχαίες τραγωδίες.

Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας

Σχεδόν μυθικές διαστάσεις έχει πάρει το μουσικό θέμα της ταινίας, ένα ζεϊμπέκικο που έγραψε ο Μάνος Λοΐζος. Το ζεϊμπέκικο αυτό χορεύει ο λοχίας Μπάσκος στα πρώτα λεπτά της ταινίας, στο μαγαζί που συναντά για πρώτη φορά την Ευδοκία, η οποία του χτυπά παλαμάκια, προκαλώντας την οργή του νταβατζή της, ενός διεφθαρμένου πρώην χωροφύλακα.

Όταν τελείωσε με τη μουσική του ζεϊμπέκικου, ο Λοΐζος το έδωσε στον Λευτέρη Παπαδόπουλο για να του γράψει στίχους, αλλά ο Παπαδόπουλος αρνήθηκε λέγοντάς του ότι «αυτό το πράγμα δεν παίρνει λόγια, δεν υπάρχουν στίχοι να το υποστηρίξουν».

Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, το συγκεκριμένο κομμάτι αναδείχθηκε στο πιο διάσημο ίσως ζεϊμπέκικο στην Ελλάδα.

Ευδοκία (1971)

Αδιαμφισβήτητα, η  Ευδοκία είναι ίσως η πιο ρεαλιστική φιγούρα του εγχώριου κινηματογράφου, καθώς εκμπέμπει έναν δυναμισμό, που δύσκολα θα συναντήσει κανείς σε ελληνική ταινία. Η κυπριακής καταγωγής πρωταγωνίστρια Μαρία Βασιλείου, αν και ήταν μόλις 18 χρονών όταν έπαιξε στην ταινία.... δεν ήταν καν ηθοποιός! Κι όμως κατάφερε να αποσπάσει το βραβείο 'Α γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Όλοι πίστεψαν πως η Μαρία Βασιλείου πρόκειται για ένα ανερχόμενο αστέρι της υποκριτικής, έπειτα συμμετείχε σε κανα - δυο μικρά ρολάκια, αλλά τελικά... δεν καρποφόρησε.

Η ιστορία περιγράφει τον  καταραμένο και αδιέξοδο έρωτα μίας πόρνης, της Ευδοκίας κι ενός λοχία, του Γιώργου. Η πρώτη είναι μια ευαίσθητη, αλλά τσαχπίνα κοπέλα, η οποία θέλει μόνο να περνάει καλά. Ο τελευταίος είναι ένας γοητευτικός σοβαρος άντρας, ο οποίος αιχμαλωτίζεται από την ομορφιά και το κέφι της πρώτης.

Όλα αρχίζουν μέσα σε ένα τοπικό ταβερνάκι, όπου ο νεαρός λοχίας σηκώνεται να χορέψει το θρυλικό ζεϊμπέκικο του Μάνου Λοΐζου, αφιερωμένο στην Ευδοκία. Αυτό όμως δεν αρέσει στον νταβατζή της και αυτό είναι η αφορμή να βγουν τα μαχαίρια...

Εδώ θα κάνουμε μια μικρή στάση και θα αναφερθούμε στο ζεϊμπέκικο που έγραψε ο Μάνος Λοΐζος, ο οποίος σίγουρα, ούτε που το φανταζόταν ότι θα έγραφε το πιο διάσημο soundtrack του ελληνικού κινηματογράφου και θα έπαιρνε τέτοιες διαστασεις μέχρι σήμερα. Αυτή η μελωδία σήμερα ακούγεται παντού: σε ρεμπετάδικα, σε ταβέρνες, σε γάμους και άλλες λαϊκές συναθροίσεις.

Όταν κάποιος ξεκινήσει να κάνει μαθήματα μπουζουκιού η λαϊκού χορού, το πρώτο κομμάτι που θα εκτελέσει θα είναι αυτό. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν αυτό το ζεϊμπέκικο, αλλά δυστυχώς λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξη αυτής της ταινίας.

Σκιαγραφόντας τα δύο πρόσωπα, βλέπουμε ότι ο λοχίας είναι ένας ψύχραιμος αγωνιστής, ο οποίος θα έκανε τα πάντα για τα μάτια της Ευδοκίας. Είναι αυτός που θα τραβήξει το μεγαλύτερο λούκι από όλους, διότι είναι κλεισμένος μέσα στο στρατόπεδο και ο Διοικητής του δεν του δίνει άδεια, με αποτέλεσμα να αναβληθεί ο γάμος του. Παράλληλα, οι συνάδελφοί του τον χλευάζουν, ενώ έξω από το στρατόπεδο παραμονεύει ο νταβατζής της Ευδοκίας για να του σπάσει τα μούτρα.

Η Ευδοκία νιώθει την απουσία του λοχία Γιώργου και νομίζει ότι την παραμελεί και ότι δεν την αγαπάει πια. Η μοναδική παρέα που έχει είναι η μεσήλικη «τσατσά», η Μαρία, η οποία την δείχνει πως να περνάει καλά και να μην δίνει σημασία στα προβλήματά της.

Ο σκηνοθέτης Αλέξης Δαμιανός γυρίζει μια ρεαλιστική ταινία, δομημένη με ψυχρούς τόνους. Παρουσιάζει έναν ανέλπιστο έρωτα με ένα τραγικό φινάλε!

Σκοπός του σκηνοθέτη δεν είναι να συγκινήσει, ούτε και να τραβήξει την προσοχή. Προσπαθεί να περάσει τα δικά του μηνύματα, απέναντι σε μία καταπιεσμένη ανθρωπότητα, πηγαίνοντας κόντρα στο πολιτικό καθεστώς και της μουντής «σκλαβιάς» της εποχής. Και όλα αυτά, χωρίς να τα μυριστεί η χούντα.

Το 1985 η «Ευδοκία» ψηφίστηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία όλων των εποχών. Πιστεύω πως δεν πήρε τυχαία αυτή τη διάκριση, καθώς στο πέρασμα των χρόνων, το έργο διατηρεί μια απερίγραπτη φρεσκάδα και ζωντάνια. Παρόλο που πέρασαν τόσες δεκαετίες, η ταινία φαντάζει τόσο σύγχρονη, σαν να έχει γυριστεί προχθές.

Σίγουρα, είναι μια ταινία που εκφράζει τον ελληνικό τρόπο ζωής, παρά το τραγικό της φινάλε! Είναι μια ταινία που μας κάνει υπερηφανους για τον κινηματογράφο μας.

Ο απίστευτος λόγος που «Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» δεν έχει στίχους

ΜΕΣΑ στο φλιτζάνι η Κούλα Αγαγιώτου διαβάζει στην κινηματογραφική Ευδοκία (που ακριβώς πριν από 44 χρόνια έπαιρνε το βραβείο των Cineclubs στις Κάννες), Μαρία Βασιλείου [από το Λονδίνο], τη μοίρα: «Στρατός. Κι εδώ είναι ο Σταυρός. Φυλάξου απ’ τον Σταυρό». Ο φακός ζουμάρει στον πάτο του φλιτζανιού και ξεκινούν οι πρώτες νότες μιας εισαγωγής που όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν. Επόμενο πλάνο, ο Σταυρός. Η σκιά ενός άντρα που στο σκηνικό μιας συνοικιακής ταβέρνας, χορεύει ζεϊμπέκικο, το θρυλικότερο ζεϊμπέκικο της ιστορίας, το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.

Πίσω του κρύβονται ιστορίες, μικρές και μεγάλες, συναρπαστικές και παθιασμένες.

Ιστορίες για το τραγούδι που γράφτηκε πάνω στο χορό και παίχτηκε με έναν παλιό, ρεμπέτικο, επίμονα ξεκούρδιστο τζουρά. Ιστορίες για τους πρωταγωνιστές, που επιλέχτηκαν σχεδόν από το δρόμο για να απεικονίσουν την έμπνευση μιας μουσικής αναγνωρίσιμης στις πρώτες δύο νότες.

Ιστορίες για τον χορό που ξεκίνησε από την καθοδήγηση ενός σκηνοθέτη που έψελνε ψιθυριστά («Σήμερον κρεμάται επί ξύλου») στη διάρκεια των γυρισμάτων για να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα που ήθελε. Ιστορίες για τη μουσική, που δεν χρειαζόταν στίχους για να αρθρώσει φωνή.

Σταυρός, η σκιά ενός άντρα που χορεύει ζεϊμπέκικο. Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας αρχίζει.

Η σκηνή που ενέπνευσε τις νότες

Όταν σήμερα λέμε "Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας”, εννοούμε το ορχηστρικό κομμάτι του Μάνου Λοΐζου, μια μουσική που σχεδόν μισό αιώνα τώρα έχει αγγίξει τις καρδιές γενεών Ελλήνων, έχει παιχτεί από αμέτρητα χέρια κι έχει εκφράσει το πάθος, το βάσανο και τη μαγκιά του ζεϊμπέκικου.

Η ιστορία του ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας. Γιατί έμεινε χωρίς στίχους το κορυφαίο ζεϊμπέκικο της ιστορίας;

Το για πολλούς κορυφαίο ζεϊμπέκικο της ιστορίας γράφτηκε από τον Λοΐζο πάνω στο υλικό της ταινίας «Ευδοκία» που του έδωσε ο σκηνοθέτης της, Αλέξης Δαμιανός. Πάνω στη σκηνή μιας συνοικιακής ταβέρνας, όπου ένας φαντάρος σηκώνεται και χορεύει ζεϊμπέκικο με πάθος, θράσος και θρησκευτική ευλάβεια, κοιτώντας στα μάτια την όμορφη Ευδοκία. Εκείνη, αν και συνοδεύεται από τρεις βλοσυρούς άντρες, παρασύρεται στον ρυθμό του, χτυπάει παλαμάκια, τον κοιτάει αχόρταγα και μονολογεί γελώντας για το πάθος που αναπόφευκτα έρχεται «Παναγιά μου, Παναγιά μου».

Ο Λοΐζος, ο οποίος είχε γράψει ξανά μουσική για ταινίες, είδε το υλικό από τα γυρίσματα, που κράτησαν δύο μέρες και περιείχαν πολλές λήψεις του σκηνικού, των χορού του φαντάρου, του γέλιου της Ευδοκίας, ώστε να βάζουν τον θεατή μέσα στην ταβέρνα. Στα γυρίσματα, ο χορός είχε γίνει πάνω σε ένα τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη. Η διαδεδομένη εκδοχή λέει πως ήταν το “Τα ματοκλάδα σου λάμπουν”. Ο Γιώργος Κουτούζης, πρωταγωνιστής της σκηνής ως φαντάρος, έχει πει σε συνέντευξή του πως ήταν “Η άτακτη”.

Πάνω σε αυτή τη σκηνή, ο Λοΐζος γράφει “Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας”. Οι νότες του ακούγονται πρώτη φορά στο σπίτι του συνθέτη, παρουσία του σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανού, με τον παλιό ρεμπέτη Γιώργο Μουφλουζέλη να παίζει τζουρά. Τον ίδιο τζουρά ζητά αργότερα ο Λοΐζος για να παίξει στην ηχογράφηση του κομματιού. Όπως έχει πει ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, ο Λοΐζος επέμενε να παίξει με αυτόν, αν και ξεκουρδιζόταν στις πρώτες νότες. Τελικά η σύνθεση ηχογραφείται κομμάτι κομμάτι ώστε να πάρει κι ο ξεκούρδιστος τζουράς τη θέση του σε αυτήν.

Στη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνη τη χρονιά (1971), η ταινία δεν παίρνει το βραβείο μουσικής που πάει στο “Εκείνο το καλοκαίρι”.

Ο Λοΐζος, όμως, περιλαμβάνει το τραγούδι με νέα ενορχήστρωση στο δίσκο «Να ‘χαμε τι να ‘χαμε» (1972) και το «Ζεϊμπέκικο» αρχίζει να «αυτονομείται» από την ταινία και να παίρνει τη θέση του στα πάλκα και στους νταλκάδες στις καρδιές.

Η ιστορία του ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας. Γιατί έμεινε χωρίς στίχους το κορυφαίο ζεϊμπέκικο της ιστορίας;

Το κομμάτι μένει χωρίς στίχους, αν και όπως έχει διηγηθεί ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Λοΐζος του ζήτησε να γράψει, όμως εκείνος ακούγοντας τη μουσική αρνήθηκε. Δεν τους χρειαζόταν του είπε. Μιλάει μόνη της.

Κατά τη διάρκεια της μουσικής στην ταινία, πάντως, ακούγεται η φωνή και το γέλιο της Ελένης Ροδά, η οποία ντούμπλαρε την πρωταγωνίστρια Μαρία Βασιλείου, γιατί τα ελληνικά της δεν ήταν καλά

Η ιεροτελεστία του χορού

Ο χορός του φαντάρου ήταν μια “ιεροτελεστία” όπως την έχει χαρακτηρίσει ο Γιώργος Κουτούζης. Ο Αλέξης Δαμιανός, του φώναζε διαρκώς: “Ψηλά το κεφάλι, τα χέρια ανοιχτά. Μόλις πήγαινα να σκύψω ή να κοιτάξω κάτω, μου φώναζε ψηλά το κεφάλι, κοίτα τα μάτια της Ευδοκίας τίποτε άλλο…”.

Ο σκηνοθέτης Λάκης Παπαστάθης, βοηθός του Δαμιανού εκείνη την εποχή στο βιβλίο του «Όταν ο Δαμιανός γύριζε την «Ευδοκία» γράφει για τη σκηνή εκείνη:

«Ο τρόπος που χορεύεται από τον Λοχία το ζεϊμπέκικο αποκαλύπτει και την άποψη του Δαμιανού γι’ αυτό το χορό. Είναι χορός – ερωτικό κάλεσμα και ταυτοχρόνως χορός πολεμικός, επιθετικός προς όποιον τολμήσει να σταματήσει, να εμποδίσει την ερωτική ένωση.

Οι μισές κινήσεις είναι πατήματα γερά στο έδαφος σαν να δίνει σήμα ο χορευτής στον Αδη, στους νεκρούς, πως αυτός συνεχίζει την πορεία της ζωής, την αρχετυπική ένωση με το θηλυκό. Οι άλλες μισές κινήσεις είναι άγριο τίναγμα του κεφαλιού ψηλά και βλέμμα που καρφώνει τον αντίπαλο, αποφασισμένο για όλα».

Οι πρωταγωνιστές ενός ζεϊμπέκικου θρασύ σαν έρωτα

Ο Δαμιανός δεν ήθελε επαγγελματίες ηθοποιούς για τους πρώτους ρόλους του. Επέλεξε τον «λοχία», συναντώντας τον σε έναν καβγά στο δρόμο στην Ερυθραία. Ο Γιώργος Κουτούζης τότε δούλευε σε οικοδομή, αρχικά ήταν επιφυλακτικός, όμως ο Δαμιανός τον έπεισε.

Η Ευδοκία, Μαρία Βασιλείου εντοπίστηκε σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ στο Λονδίνο από τον Δαμιανό και τη γυναίκα του.

Η 20χρονη μεγαλωμένη στο Λονδίνο Κύπρια, κόρη φτωχής πολυμελούς οικογένειας άφησε την Αγγλία κι ήρθε στην Ελλάδα για να γίνει η Ευδοκία, κεντρική ηρωίδα της ταινίας που το 1985 ψηφίστηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία όλων των εποχών.

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της που κράτησαν ένα χρόνο, και οι δύο έμεναν στο σπίτι του Δαμιανού στην Εκάλη, όπου μπορούσαν να κάνουν διαρκώς μαθήματα και πρόβες.

Κανένας από τους δύο πρωταγωνιστές δεν έκανε καριέρα ως ηθοποιός, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.

Ο Γιώργος Κουτούζης δεν ξαναγύρισε άλλη ταινία ύστερα από συνειδητή του επιλογή. Μετά το γύρισμα της Ευδοκίας, έφυγε στα καράβια και, όταν γύρισε συνέχισε να εργάζεται στην Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος και να μένει στο Κερατσίνι, επιλέγοντας να χορεύει όποτε ο ίδιος ήθελε, για πάρτη του, όπως είχε πει («Espresso») η γυναίκα του Σοφία.

Η περιπετειώδης ζωή της Μαρίας Βασιλείου που πέθανε τόσο νέα στο Λονδίνο

Η Μαρία Βασιλείου, έπαιξε σε δύο ταινίες του Όμηρου Ευστρατιάδη («Παιδιά των λουλουδιών», «Ερωτισμός και Πάθος») και στον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1975). Κι ύστερα έφυγε για το Λονδίνο (ακολουθώντας τον έρωτα), όπου πλέχτηκε ένας μύθος γύρω της μέχρι που το 1989 – σε ηλικία 39 ετών – πέθανε από καρκίνο.

Σύμφωνα με όσα είπε για εκείνη ο θρυλικός μουσικός των ’70s, Σωτήρης Κοματσιούλης στη Lifo πριν από ένα χρόνο, αυτός ήταν ο άνθρωπος, τον οποίο ακολούθησε με το Magic Bus για το Λονδίνο, όπου παντρεύτηκαν κι έζησαν δύο χρόνια μαζί.

Στη συνέχεια της ζωής της απέκτησε ένα κοριτσάκι, αλλά η ασθένεια τη χτύπησε για σχεδόν μια δεκαετία πριν την οδηγήσει στον θάνατο.

Αυτή ήταν η ιστορία της σκηνής και των πρωταγωνιστών του ζεϊμπέκικου που έχει κάτι από Σταύρωση, που χορεύεται με τα χέρια ανοιχτά και το κεφάλι ψηλά, που δεν χρειάζεται στίχους γιατί μπορεί να μιλήσει. Του γνωστού από τις πρώτες νότες ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗ

Πηγή: thetoc, cine/TA NEA

https://tanea-diaspora.net/2016/07/18/η-ιστορία-του-θρυλικού-ζεϊμπέκικου-απ-