Mick Davis - Modigliani

Modigliani

Σκηνοθεσία: Mick Davis

Παραγωγή: Philippe Martinez, André Djaoui, Stéphanie Martinez

Σενάριο: Mick Davis

Πρωταγωνιστούν: Andy García, Elsa Zylberstein

Μουσική: Guy Farley

Διευθυντής φωτογραφίας: Emmanuel Kadosh

Κυκλοφορία: 29 Σεπτεμβρίου 2004 (Γαλλία)

Διάρκεια: 128 λεπτά

Χώρες παραγωγής: Η.Π.Α., Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ρουμανία, Βρετανία

Γλώσσα: Αγγλικά

Τοποθετημένη στο Παρίσι το 1919 η οιονεί βιογραφική αυτή ταινία επικεντρώνεται στη ζωή του Ιταλού ζωγράφου Amedeo Modigliani, δίνοντας έμφαση στις τελευταίες του ημέρες καθώς και στην αντιπαλότητά του με τον Pablo Picasso, όπως επίσης και στον έρωτά του με τη μια όμορφη νεαρή Γαλλίδα καθολική το θρήσκευμα ενώ αυτός είναι εβραίος. Ο ωραίος Ιταλοεβραίος, εθισμένος στο χασίς, το αλκοόλ και τον αιθέρα, θανών στα 35 χρόνια του, ο Αμεντέο Μοντιλιάνι είναι σίγουρα το πρότυπο του «καταραμένου καλλιτέχνη» των αρχών του 20ού αιώνα. 

Η ταινία δεν έγινε αποδεκτή από ορισμένους κριτικούς. Ο κριτικός Stephen Holden της New York Times έγραψε: «Η καλύτερη και ίσως η μόνη χρήση που πρέπει να γίνει στην καταστροφική αυτή κινηματογραφική βιογραφία του Μοντιλιάνι είναι να χρησιμεύσει σαν συνοπτικό εγχειρίδιο του πώς να μην κινηματογραφήσεις τη ζωή ενός θρυλικού καλλιτέχνη». Από την άλλη πλευρά, ο Rex Reed του New York Observer είπε ότι ήταν «Μια ταινία γεμάτη σφρίγος, με εξαίρετη εικονογραφία και ρομαντισμό, γεμάτη ένταση». Σύμφωνα με το Rotten Tomatoes η ταινία άρεσε στο 79% του κοινού.

Καστ

Andy García ... Amedeo Modigliani

lsa Zylberstein ... Jeanne Hébuterne, Modigliani's chief love interest

Omid Djalili ... Pablo Picasso, Modigliani's rival

Hippolyte Girardot ... Maurice Utrillo

Eva Herzigova ... Olga Khokhlova, Picasso's wife

Udo Kier ... Max Jacob

Susie Amy ... Beatrice Hastings
Peter Capaldi ... Jean Cocteau

Louis Hilyer ... Léopold Zborowski

Stevan Rimkus ... Chaim Soutine

Dan Astileanu ... Diego Rivera

George Ivascu ... Moise Kisling

Michelle Newell ... Eudoxie Hébuterne

Frederico Ambrosino ... Little Dedo

Miriam Margolyes ... Gertrude Stein

Irina Dinescu ... Paulette

Theodor Danetti ... Auguste Renoir

Ion Siminie ... Claude Monet

Jim Carter ... Achilles Hébuterne

Lance Henriksen ... Foster Kane

Loredana Groza ... Singer

Oana Zavoranu ... Eugenia Modigliani

Maria Rotaru ... Berthe Weill (as Marina Rotaru)











http://www.antifonies.gr/category/visual-arts/amedeo-modigliani/

Θέλει ψυχή ο έρωτας και η αναρχία

 

Τρύφων Λιώτας στον Τοίχο 31 Μαρτίου 2017

Η «ταινία του Έρωτα και της Αναρχίας» ή «στις 10 πρωινή στην οδό dei Fiori σε ένα γνωστό οίκο ανοχής…» (Film d'amore e d'anarchia…, ΙΤ, 1973) με το ίδιο δίδυμο ηθοποιών στους κεντρικούς ρόλους (Giannini, Melato) είναι κατ’ αρχάς μια αντιφασιστική ταινία. 

Βρισκόμαστε στην Ιταλία του ’30 όπου ένας μελαγχολικός γεμάτος φακίδες χωριάτης με αναρχικές διασυνδέσεις έρχεται στη Ρώμη με σκοπό να δολοφονήσει τον Μουσολίνι. 

Ο σύνδεσμός του στη Ρώμη είναι μια πόρνη η οποία τον συστήνει ως ξάδελφό της, του δίνει πρόσβαση στον οίκο ανοχής όπου εργάζεται και τον προετοιμάζει για την δολοφονία η οποία θα γίνει μερικές μέρες μετά την άφιξή του. 

Όμως μέσα σε δύο μέρες ερωτεύεται μια από τις νεαρότερες πόρνες του οίκου. Κάνοντας μια εξυπηρέτηση στην τσατσά καταφέρνει να εξασφαλίσει 3 μέρες άδεια – όσες του έχουν απομείνει μέχρι τη δολοφονία – για να χαρεί τον αμοιβαίο του έρωτα. 

Το σκηνικό της τραγωδίας έχει στηθεί. 

Το ερώτημα που κυριαρχεί, και όσο περνάνε οι όμορφες μέρες του έρωτα γίνεται όλο και πιο επιτακτικό μεγαλώνοντας το σασπένς, είναι τι θα επιλέξει ο ήρωας; Να χαρεί την ευτυχία του έρωτα και μιας ήρεμης ζωής ή να θυσιαστεί για το καλό των συνανθρώπων του; 

Μια μάχη ανάμεσα στην επιθυμία και στη θέληση που παίρνει ιδιαίτερη αξία για δύο λόγους: ο ήρωας δεν είναι πραγματικός αναρχικός, είναι περισσότερο ένας για εκδικητικούς λόγους ιδεαλιστής χωρίς πολιτική παιδεία και σαφή έλλειψη ιστορικής άποψης, ενώ ταυτόχρονα ο έρωτάς του είναι ειλικρινής μεν αλλά κατά κάποιον τρόπο ψυχρός, χωρίς μεγάλο πάθος, αφού έχει προκαθορισμένη χρονική διάρκεια και έχει σαφώς μικρότερη σημασία από το εγχείρημά του. 

Αν προσθέσουμε και τον φοβερό διάλογο των γυναικών που τον έχουν ήδη αγαπήσει θα καταλάβουμε ότι στην ουσία το μήνυμα της ταινίας είναι ενάντια στον εξτρεμισμό. 

Πρόκειται για μια κινηματογραφική μεταφορά των Δαιμονισμένων του Ντοστογιέφσκι, μια σπουδή στα μηδενιστικά κινήματα των αρχών του 1900 στην Ευρώπη. 

Με καταπληκτική ηθοποιία από όλους τους ηθοποιούς (ο Giancarlo Giannini κέρδισε και το όσκαρ στις Κάνες), όμορφη μουσική επένδυση, ενδιαφέρον διαλόγους και φυσικά αγωνία για την έκβαση της υπόθεσης είναι η καλύτερη ταινία της Lina Wertmuller σύμφωνα με τους κριτικούς, ενώ 45 χρόνια μετά ξεχωρίζει ακόμα ως ένα ιστορικό και ανθρωπιστικό καλλιτεχνικό μνημείο. 

Είναι λυπηρό ότι οι περισσότεροι δεν την γνωρίζουν και δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να την δούνε. 

Η σκηνή της ταινίας: ο διάλογος των δύο γυναικών για το αν θα τον ξυπνήσουν για να εκτελέσει την δολοφονία. 

http://www.stontoixo.com/2017/04/blog-post.html

Πίσω από τα άσπρα γυαλιά

Τρύφων Λιώτας στον Τοίχο 31 Μαρτίου 2017

Η Lina Wertmüller γεννημένη το 1928 από καθολικούς Ελβετούς γονείς με αριστοκρατική καταγωγή ήταν ανυπότακτο παιδί και κατάφερε να αποβληθεί από 12 καθολικά σχολεία πριν εγγραφεί σε σχολή θεάτρου ενάντια στη θέληση του πατέρα της. Ευτυχώς, γιατί κατά τη διάρκεια κυρίως της δεκαετίας του 1970 κατάφερε να γράψει το όνομά της με χρυσά γράμματα στο πάνθεον του ιταλικού σινεμά με μια σειρά από έντονα αντιδραστικές, βαθιά αμφιλεγόμενες και υπέροχα διασκεδαστικές ταινίες. 

Ως άμεση κληρονόμος των νεορεαλιστών διέθετε μια αφοπλιστική πολιτική ειλικρίνεια η οποία σε συνδυασμό με το έμφυτο σατυρικό και αθυρόστομο χιούμορ της και το ευφάνταστο σενάριο που όμως βασίζεται στην πραγματικότητα, της έφερε διεθνή αναγνώριση και φυσικά το πρώτο γυναικείο όσκαρ σκηνοθεσίας το 1975. 

Δέκα χρόνια αργότερα θα πάρει και το βραβείο εξέχουσας γυναίκας για την προσφορά της στον κινηματογράφο. Κατάφερε να εφεύρει εκ νέου τις αφηγηματικές μορφές και τους τύπους χαρακτήρα της ιταλικής κωμωδίας καταφέρνοντας έτσι να δημιουργήσει ένα από τα σπάνια δείγματα ενός ριζοσπαστικού, πολιτικά γαλβανισμένου κινηματογράφου που γνώρισε ευρεία δημοτικότητα. Πράγματι, με το πολεμικό της υβρεολόγιο και τον άγριο σαρκασμό της επιτίθεται ανελέητα στις κοινωνικές, πολιτιστικές και ιστορικές ανισότητες της εποχής της που δυστυχώς συνεχίζουν να αποδεικνύονται και σήμερα – ίσως ακόμα περισσότερο - επίκαιρες.

Τα αριστουργήματα «Αγάπη και Αναρχία» (Love and Anarchy, 1973), «Πασκουαλίνο ο Πεντάμορφος» «Ο Πασκουαλίνο και οι εφτά καλλονές» (Seven Beauties, 1975), «Παρασυρμένοι» «Η Κυρία και ο Νάυτης» (Swept Away, 1974), «Μίμι ο Μεταλλουργός» (The Seduction of Mimi, 1972) και το λιγότερο γνωστό «Όλα μαντάρα» (All Screwed Up, 1974) είναι παγκόσμια μνημεία του κινηματογράφου, απέκτησαν φήμη την εποχή τους και μετέπειτα έπεσαν στη λήθη παρά τον πάντα επίκαιρο χαρακτήρα τους. Ενώ η Wertmüller παραμένει ένα πολύ γνωστό όνομα είναι άξιο απορίας πως ταινίες με τέτοια ενέργεια, τόλμη, ευφάνταστο σενάριο και τόσο σημαντικά κοινωνικά μηνύματα αγνοούνται και μόνο επιλεκτικά επανεξετάζονται.

Το «τρομερό κορίτσι» (bambina terrible) όπως την αποκαλούν οι Ιταλοί ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός σκηνοθέτη στην πασίγνωστη ταινία του Φελίνι 8 ½ (1963). Στη συνέχεια θα ψάξει ανεξάρτητα το δρόμο της τον οποίο θα βρει και σύντομα. Μαζί θα ανακαλύψει και θα αναδείξει τον ηθοποιό που θα παίξει σε όλες τις μεγάλες επιτυχίες της: τον απίστευτο Giancarlo Giannini. Υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της Wertmüller την εκφραστικότητά του και το ταλέντο του στις γκριμάτσες και στις γλώσσες – διαλέκτους, θα αφήσει και αυτός το στίγμα του στις ταινίες της, προσφέροντας γέλιο αλλά και σκηνές αξέχαστες πολλές φορές χωρίς να χρειάζεται να πει ούτε μια λέξη.

Όλες οι ταινίες της μοιράζονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά: την οικουμενικότητα των χαρακτήρων της είτε αυτοί είναι άντρες, είτε γυναίκες, καθώς και τα προβλήματα και παράλογα της σύγχρονης ζωής – εργασία, πόλεις, υπερπληθυσμός, πολιτική, μαφία, ρυθμός, επιλογές, παράδοση, η κόντρα Βόρειας και Νότιας Ιταλίας, επιθυμίες, υλισμός. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των ταινιών της είναι οι μεγάλοι τίτλοι που την έφεραν και στο βιβλίο γκίνες για την ταινία με τον μεγαλύτερο τίτλο: Un fatto di sangue nel comune di Siculiana fra due uomini per causa di una vedova. Si sospettano moventi politici. Amore-Morte-Shimmy. Lugano belle. Tarantelle. Tarallucci e vino. Αυτή η ταινία του 1979 με τους 179 χαρακτήρες είναι γνωστή σαν «Εκδίκηση». Αυτή η περίεργη έλξη της για τους μεγάλους τίτλους ίσως να οφείλεται στο πραγματικό της όνομα που είναι Arcangela Felice Assunta Wertmüller von Elgg Spañol von Braueich

Κλείνοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα μερικές μικρές ρήσεις μιας μεγάλης σκηνοθέτη:

- «Το αξιοθαύμαστο με τις ταινίες είναι το πώς μπορούν να κατανοηθούν από τόσους διαφορετικούς ανθρώπους σε τόσο διαφορετικά επίπεδα».
- «Το ν’ αγαπάς είναι το να είσαι απασχολημένος είναι το να δουλεύεις είναι το να ενδιαφέρεσαι είναι το να δημιουργείς». 

- «Το να μπορείς να είσαι αθυρόστομος σε κάθε κατάσταση και με τον καθένα, αυτή είναι μια μεγάλη απελευθέρωση». 

Σημειώσεις: 

Ο τίτλος «Πίσω από τα Άσπρα Γυαλιά» (2015) είναι από το ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Valerio Ruiz για τη ζωή και τις ταινίες της Lina Wertmuller με συνεντεύξεις μεταξύ άλλων από τον Martin Scorsese, Sophia Loren και Rutger Hauer.

http://www.stontoixo.com/2017/03/blog-post_65.html